دختر زابل

من این نوشته هارا زندگی کرده ام
دردختر زابل
در بیابان بر هوت و خار های آن
که هر کاریز به گل می نشست
و شنیدم از بارش باران و جنگل سبز و نرمه نسیمی در میان درختان که بی خبر زهم به حال خواند
بیابان به نهایت عظمای خویش
در باد های داغ همچون کرات آسمانی
سوزان که تنها انسان می تواند به آن فکر کند
که پای رسیدنی باشد
و عاشق پسر کی دریایی شدم که به میهمان‌
آمده بود
کنار دریا هر آن صدفی به گوش می گیرم
در میان صدای موج وباد درهم پیچیده
واو می گوید دوستت دارم
چند گوش ماهی به رشته کشیده به گردن آویختم
تا احترام عشق بر گردنم بماند
فرزانه